Άρθρο-κόλαση από τον Σόμογλου για το ντέρμπι - Μετά από χρόνια «φοβίζει» μια επίσκεψη στην Τούμπα!
Ένας από τους ποδοσφαιρικούς μύθους με τους οποίους μεγάλωσα από μικρό παιδί τη δεκαετία του ’80 ήταν η περίφημη… κατάρα που συνόδευε τον Ολυμπιακό, όποτε αντιμετώπιζε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα.
Θυμάμαι, μάλιστα, χαρακτηριστικά μια εκτός έδρας αναμέτρηση των «ερυθρόλευκων» με τον «Δικέφαλο» στις Σέρρες το 1987, δύο εβδομάδες μετά την αγορά του από τον Γιώργο Κοσκωτά. Με το νέο αφεντικό του Ολυμπιακού να έχει ήδη πραγματοποιήσει τις πρώτες του χειμερινές μεταγραφές (Πλίτσης, Μουστακίδης, Τσαλουχίδης, Νεντίδης) περιμέναμε καμιά δεκαριά γυμνασιόπαιδα με το… τρανζιστοράκι ανά χείρας, γεμάτοι προσμονή, με μεγάλο ενθουσιασμό εκείνο το παιχνίδι. Εγώ ειδικά που είχα αδυναμία στον Πλίτση, είχα και έναν λόγο παραπάνω…
Η συντριβή με 6-1 από τον ΠΑΟΚ του Σκαρτάδου, του Καραγεωργίου και του Σίγγα, είχε δώσει απλά ακόμη πιο… τρομακτικές διαστάσεις στη θρυλική «κατάρα», πολύ απλά γιατί δεν είχε σημειωθεί στην Τούμπα...
Από τα «πέτρινα χρόνια» του Ολυμπιακού κύλησε μπόλικο νερό στο αυλάκι. Η «κατάρα» έσπασε τελικά το 1992 από τον Ολυμπιακό των Σοβιετικών και σιγά – σιγά περάσαμε στην εποχή της «ερυθρόλευκης» κυριαρχίας, με τους «ερυθρόλευκους» να καταγράφουν ιστορικές επιτυχίες σε μια έδρα που φάνταζε απαγορευμένη για παικταράδες όπως ο Λοσάντα, ο Υβ, ο Γιούτσος, ο Αναστόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Ντέταρι, τόσους και τόσους που έβλεπαν για 22 ολόκληρα χρόνια την Τούμπα να μετατρέπεται στον απόλυτο εφιάλτη τους.
Προσπαθώ, ειλικρινά, να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα ντέρμπι ΠΑΟΚ – Ολυμπιακού στην Τούμπα είχε τόσο ξεκάθαρο ποιοτικά φαβορί κι αυτό δεν ήταν οι φιλοξενούμενοι. Για να το βρούμε πιθανότατα να χρειαστεί να ανατρέξουμε σε εκείνα τα χρόνια της «κατάρας», όταν οι Πειραιώτες ξεκινούσαν κάθε χρόνο με ένα δεδομένο… -2 στη συγκομιδή τους!
Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που η ποιοτική και αγωνιστική σύγκριση των δύο μονομάχων έγερνε τόσο πολύ προς την πλευρά των Θεσσαλονικέων. Τα γράφω αυτά σήμερα, διαπιστώνοντας έναν ανεξήγητο (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) ενθουσιασμό που προκάλεσε η νίκη του Ολυμπιακού επί του Πανιωνίου. Δεν κατηγορώ κανέναν, μπορεί εγώ να είμαι πλέον στα 45 μου χρόνια πολύ πιο αυστηρός στην ποδοσφαιρική μου κριτική…
Με τα δικά μου ποδοσφαιρικά κριτήρια ο Ολυμπιακός ήταν για πολλοστή φορά μετριότατος τη φετινή σεζόν. «Μα μπορεί να είναι μέτρια μια ομάδα που παράγει 26 τελικές σε ένα παιχνίδι;» θα αναρωτηθούν – και εύλογα – κάποιοι. «Φυσικά και μπορεί», θα απαντήσω…
Γιατί οι αριθμοί παίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην ανάλυση μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης, δεν μπορούν όμως να αποδώσουν τη συνολική εικόνα ενός αγώνα. Γιατί στο ποδόσφαιρο δεν παίζεις μόνος σου, υπάρχει και ο αντίπαλος.
Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, το βράδυ της Κυριακής αντιμετώπισε έναν Πανιώνιο χωρίς τη ραχοκοκαλιά του και τη σπονδυλική του στήλη. Γιατί ένας Πανιώνιος χωρίς Σιώπη, Κόρμπο, Μασούρα, Μπανανά, Γεσίλ, Ντουρμισάι, είναι ένας Πανιώνιος χωρίς… σπονδυλική στήλη. Και από μόνη της η απουσία του διδύμου Σιώπη – Κόρμπου, αρκούσε για να γίνει… κέντρο διερχομένων ο χώρος έξω από την περιοχή του Κότνικ. Το παράδοξο, λοιπόν, δεν είναι ότι ο Ολυμπιακός δημιούργησε τόσες πολλές τελικές, αλλά ότι… κατάφερε να αγχωθεί για να κερδίσει με το φτωχό 1-0.
Συγχωρέστε με, αλλά δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό που καταγράφεται στα ΜΜΕ. Θα προσέθετα ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά επικίνδυνο, ενόψει της επίσκεψης στην Τούμπα, καθώς ίσως να δημιουργεί προσδοκίες για ένα «διπλό», που μπορεί να έρθει μόνο αν ο ΠΑΟΚ δώσει δικαιώματα στον Ολυμπιακό να το κατακτήσει.
Νομίζω, μάλιστα, ότι είναι τόσο χτυπητές πλέον οι αγωνιστικές αδυναμίες του Ολυμπιακού που μετά από χρόνια μια επίσκεψη στην Τούμπα «φοβίζει». Όχι ψυχολογικά – καθώς θεωρώ ότι καμιά μεγάλη ομάδα δεν αισθάνεται φόβο στα παιχνίδια της, όποιον αντίπαλο κι αν αντιμετωπίζει – αλλά αγωνιστικά. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια «φοβίζει» η αγωνιστική σύγκριση των δύο ομάδων και το μομέντουμ στο οποίο βρίσκονται. Γιατί όσο κι αν νίκες σαν αυτή επί του Πανιωνίου χρησιμοποιούνται πολλές φορές ως… χαλάκι που κρύβει από κάτω του τα δεδομένα προβλήματα μιας ομάδας, συχνά ντέρμπι σαν αυτά με τον ΠΑΟΚ εξελίσσονται σε… αμείλικτο καθρέφτη για ομάδες που αρνούνται να αποδεχτούν τις αδυναμίες τους και αναζητούν διαφορετικά άλλοθι (υπαρκτά ή ανύπαρκτα) για να τις καλύψουν. Ο ίδιος ο Ολυμπιακός το ξέρει καλά. Και τέτοιου είδος άλλοθι τα έχει μετατρέψει σε υπέρ του πλεονεκτήματα σε μεγάλα ντέρμπι...
Έχει πάντως, τεράστιο ενδιαφέρον το παιχνίδι της Τούμπας. Πως θα διαχειριστεί ο ΠΑΟΚ την ψυχολογία της καλύτερης ομάδας και του φαβορί απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει ξεσυνηθίσει εδώ και χρόνια να… αισθάνεται φαβορί; Πως θα διαχειριστεί ο Ολυμπιακός ένα τόσο δύσκολο παιχνίδι, απέναντι σε έναν διψασμένο αντίπαλο που θα τον στριμώξει στα σχοινιά; Ένα είναι σίγουρο: Το τρίτο ημίχρονο θα έχει το ίδιο ή και ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα δύο που θα διεξαχθούν στο χορτάρι…
Υ.Γ. Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι μια από τις παράμετρους που θα κρίνουν την έκβαση του ντέρμπι θα είναι ο σεβασμός με τον οποίο θα αντιμετωπίσει ο ΠΑΟΚ τον πληγωμένο αγωνιστικά Ολυμπιακό.
sdna
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια: