Αν ο Σιδηρόπουλος δώσει το πέναλτι του Καραντώνη υπέρ της ΑΕΚ…
«Το χρονόμετρο του «Γεώργιος Καραϊσκάκης» σημαδεύει το 20ό λεπτό. Η μπάλα κατευθύνεται στον Μάρκο Λιβάγια στην γωνία της μεγάλης περιοχής του Ολυμπιακού. Ο Μπγιορν Ένχελς μαρκάρει άτσαλα τον Κροάτη επιθετικό της ΑΕΚ στηριζόμενος στον ώμο του, ο Λιβάγια πέφτει με καθυστέρηση και ο Σιδηρόπουλος καταλογίζει πέναλτι υπέρ της Ένωσης»…
Αν υπήρχε θεός που να τιμωρεί την υποκρισία, τότε να είστε σίγουροι ότι αύριο το βράδυ στο Φάληρο θα σκηνοθετούσε με… καρμπόν, την πλέον πολυσυζητημένη φάση των τελευταίων εβδομάδων στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλάζοντας απλά την ταυτότητα του θύματος και του θύτη.
Μέσα σε ελάχιστα 24ωρα θα μετέφερε την «περίφημη» φάση Φασίδη – Φορτούνη στην περιοχή του Ολυμπιακού, θα άφηνε τον Σιδηρόπουλο να καταλογίσει την εσχάτη των ποινών και μετά θα καθόταν στον… καναπέ με ποπ κορν να απολαύσει την πλήρη γελοιοποίηση του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε ποδόσφαιρο πλέον στην Ελλάδα. Να είμαι απόλυτα ειλικρινής; Παρεούλα του θα καθόμουν νοητά! Και θα κατέγραφα αντιδράσεις ίδιων ανθρώπων για δύο ίδιες φάσεις.
Για παράδειγμα θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσω ξανά τον Σάββα Θεοδωρίδη να μιλάει για ρεσιτάλ διαιτησίας, αν ένας διαιτητής είχε καταλογίσει πέναλτι εις βάρος του Ολυμπιακού σε μια αντίστοιχη φάση. Θα είχε επίσης ενδιαφέρον να έκανε λόγο η ΑΕΚ για πέναλτι – φάντασμα…
Διάβασα πολλές εκτιμήσεις και αναλύσεις για τη συγκεκριμένη φάση. Και μου έκανε εντύπωση η διάσταση απόψεων ανθρώπων που χαρακτηρίζονται για τη μετριοπάθειά τους και τη σοβαρότητά τους. Άλλοι έκαναν λόγο για χαζό πλην καθαρό πέναλτι και άλλοι για αστεία απόφαση του Καραντώνη. Όσο… κουφό κι αν σας φαίνεται, άπαντες έχουν μισό δίκιο και μισό άδικο.
Η διπλή... αλήθεια μιας φάσης
Πρόκειται για μια σπάνια φάση που ξεκινά από την «ποδοσφαιρική αφέλεια» ενός άπειρου αμυντικού, όπως ο Φασίδης, να μαρκάρει άγαρμπα έναν επιτιθέμενο, τη στιγμή που η μπάλα κατευθύνεται εκτός περιοχής της ομάδας του και ο Φορτούνης έχει πλάτη προς την εστία του Ζίβκοφιτς και ούτε καν απειλεί την Ξάνθη.
Υπάρχει αντικανονικό μαρκάρισμα του αμυντικού της Ξάνθης; Προφανώς και υπάρχει. Ο Φασίδης στηρίζεται αντικανονικά στον ώμο του Φορτούνη και τον κρατά στο έδαφος. Άρα η… μισή αλήθεια της φάσης είναι ότι πραγματικά υπάρχει παράβαση. Πάμε και στην άλλη μισή…
Γκρεμίζεται ο Φορτούνης από το μαρκάρισμα του Φασίδη; Προφανώς και όχι. Ο μέσος του Ολυμπιακού πέφτει με μεγάλη καθυστέρηση (και με κάπως άκομψο τρόπο θα προσέθετα εγώ) στο χορτάρι, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την αφέλεια του αντιπάλου του και να πείσει τον διαιτητή ότι έχει ανατραπεί. Με την ίδια ευκολία που έπεσε στο χορτάρι, θα μπορούσε να μείνει όρθιος και να διεκδικήσει την μπάλα. Η άλλη μισή αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι ο Φορτούνης κάνει θέατρο. Σωστό κι αυτό…
Κάτσε ρε Σόμογλου, θα μας τρελάνεις; Μπορεί στην ίδια φάση να υπάρχει και παράβαση του αμυντικού και θέατρο του επιτιθέμενου, θα ρωτήσετε και η απορία σας θα είναι εύλογη. Κι όμως μπορεί, θα σας απαντήσω…
Το θέμα δεν είναι τι είδαμε, αλλά να βλέπουμε πάντα το ίδιο
Γι’ αυτό και το πρόβλημα δεν είναι τι είδε ακριβώς καθένας από εμάς στη συγκεκριμένη φάση, αλλά αν θα βλέπαμε το ίδιο πράγμα αν το θύμα και ο θύτης φορούσαν φανέλα διαφορετικού χρώματος. Όσοι υποστηρίζετε ότι υπάρχει καθαρό πέναλτι, θα πείτε το ίδιο πράγμα αύριο αν ο Ένχελς ανατρέψει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τον Λιβάγια; Όσοι υποστηρίζετε ότι υπάρχει μόνο θέατρο του Φορτούνη και καμία παράβαση από τον αμυντικό της Ξάνθης, θα πείτε ακριβώς το ίδιο αν αύριο το βράδυ κάνει θέατρο ο Λιβάγια σε αντίστοιχο μαρκάρισμα του Σισέ;
Αν θέλουμε να συμβάλλουμε όλοι μας στην βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα πρέπει αρχικά να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Είτε ως δημοσιογράφοι, είτε ως παράγοντες, είτε ως ποδοσφαιριστές, είτε ως οπαδοί. Και αν θέλουμε να κάνουμε ένα πρώτο βήμα, ας αρχίσουμε να κρίνουμε ίδιες φάσεις με ίδια μέτρα και ίδια σταθμά. Είτε είναι υπέρ, είτε σε βάρος της ομάδας μας. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να απολαμβάνουμε κι εμείς ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και σπουδαία παιχνίδια όπως το αυριανό. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε ένα ποδόσφαιρο χωρίς δηλητήριο…
Και επειδή δεν θέλω να… προσπερνάω «καυτές πατάτες» και να ρίχνω την μπάλα στην εξέδρα, θα σας αναλύσω τη δική μου εκτίμηση για την υπόδειξη του Καραντώνη που φυσικά θα ήταν ακριβώς η ίδια αν την καταλόγιζε ο Σιδηρόπουλος σε βάρος του Ολυμπιακού.
Το βιβλίο των κανονισμών και το ίδιο το ποδόσφαιρο
Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν οι κανονισμοί, το γράμμα των κανονισμών και η «ψυχολογία του αθλήματος». Τι εννοώ; Τυπικά βάσει των κανονισμών οποιοδήποτε αντικανονικό μαρκάρισμα – σαν του Φασίδη – οποιοδήποτε τράβηγμα φανέλας, οποιαδήποτε αντικανονική επαφή με τον αντίπαλο συνιστά φάουλ, άρα και πέναλτι αν είναι εντός των ορίων της μεγάλης περιοχής.
Επίσης κάθε τράβηγμα φανέλας ή κάθε μαρκάρισμα που ξεφεύγει από τα επιτρεπτά όρια ενός απλού φάουλ, συνιστά περίπτωση κίτρινης κάρτας. Όλα αυτά βάσει των κανονισμών. Και σας ρωτάω: Αν οι διαιτητές καταλόγιζαν πέναλτι σε κάθε επαφή ή κάθε απλό φάουλ μέσα στην περιοχή και αν έβγαζαν κίτρινη κάρτα σε κάθε περίπτωση που το επιτάσσει το βιβλίο των κανονισμών, πόσο θα ήταν το σκορ σε όλα τα παιχνίδια και με πόσους παίκτες θα τα τελείωναν οι ομάδες;
Βλέπετε Πρέμιερ Λιγκ; Έχετε δει τι μαρκαρίσματα γίνονται στο πρώτο εικοσάλεπτο των αγώνων; Γιατί πιστεύετε ότι οι διαιτητές δεν μοιράζουν κίτρινες κάρτες από το πρώτο λεπτό; Διότι η εντολή τους είναι να μην διαταράσσουν τις ισορροπίες των αγώνων, αν δεν συντρέχει σοβαρότατο παράπτωμα.
Το πέναλτι και η κόκκινη κάρτα αποτελούν την «εσχάτη των ποινών» στο ποδόσφαιρο, απλά γιατί αλλοιώνουν περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη απόφαση τις ισορροπίες ενός αγώνα. Άρα δεν μπορούν να καταλογίζονται κάθε λίγο και λιγάκι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και για ψύλλου πήδημα. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που συνίσταται και περίπτωση θεάτρου από την πλευρά του «θύματος».
Αυτή είναι, ήταν, και θα είναι πάντα η άποψη μου για φάσεις σαν το πέναλτι που καταλόγισε ο Καραντώνης, ανεξαρτήτως από το χρώμα φανέλας που φορούν οι πρωταγωνιστές τους. Προσωπικά δεν θα το έδινα ποτέ! Αν ήμουν διαιτητής και διαπίστωνα ότι ο επιτιθέμενος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ένα άτσαλο μαρκάρισμα ενός αμυνόμενου και ενώ μπορούσε να συνεχίσει την προσπάθειά του, σωριάζεται στο έδαφος, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να καταλογίσω πέναλτι.
Άρα, θεωρώ εντελώς λανθασμένη ποδοσφαιρικά την υπόδειξη του Καραντώνη. Βάσει του… βιβλίου των κανονισμών, μπορεί να έχει δίκιο, ποδοσφαιρικά όμως η απόφαση του είναι εντελώς άστοχη.
Υ.Γ. Θα επαναλάβω κάτι που έχω γράψει και στο παρελθόν και έχει άμεση σχέση και με τη νοοτροπία του Κώστα Φορτούνη που εξακολουθεί να αδικεί τον εαυτό του και το ταλέντο του. Ο Φορτούνης δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στις ακαδημίες η φράση «πέσε κάτω ρε» ή «μείνε κάτω ρε», ακούγεται περισσότερο από τις φράσεις «έτσι θα δώσεις σωστή πάσα» ή «έτσι θα μαρκάρεις σωστά».
Το θέατρο στο ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να ποινικοποιηθεί από τις μικρές ηλικίες. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε περιπτώσεις πέναλτι. Αναφέρομαι και στο θέατρο ποδοσφαιριστών που έχει ως άμεσο στόχο την τιμωρία συναδέλφων του. Κάνει μια κίνηση ο αντίπαλός τους και χωρίς να αισθάνονται τον παραμικρό πόνο… πιάνουν το πρόσωπό τους και σωριάζονται στο έδαφος σαν να τους έχει χτυπήσει κεραυνός. Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι γεμάτο από αντίστοιχες άθλιες και αντι – συναδελφικές συμπεριφορές. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να κοπούν μαχαίρι…
Υ.Γ. 2: Δυστυχώς ο μέσος Έλληνας θεωρεί ότι όποιος διαφωνεί μαζί του είναι… αλήτης, ρουφιάνος, υπηρέτης προπαγάνδας. Το διαπιστώσαμε για πολλοστή φορά με το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μας. Δυστυχώς, δεν σεβόμαστε πλέον ο ένας την αντίθετη άποψη του άλλου. Κι αυτό είναι ένα από τα χειρότερα κουσούρια μας ως λαός…
sdna
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια: